نکاتی از کتاب استعاره اثر ترنس هاوکس آشنایی با ترنس هاوکس نویسنده

تعداد       18  اسلاید  وفایل پاورپوینت در حالت به صورت فشرده در قالب  winzipقابل دانلود می باشد.

فایل پاورپوینت است با برنامه آفیس باز می شود

معرفی کتاب استعاره کتاب استعاره نوشتهٔ ترنس هاوکس و ترجمهٔ فرزانه طاهری است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است. این کتاب از مجموعهٔ مکتب ها، سبک ها و اصطلاح های ادبی و هنری است. درباره کتاب استعاره مجموعه ٔ مکتب ها، سبک ها و اصطلاح های ادبی و هنری که این کتاب یکی از آن هاست دربرگیرنده ٔ حدود سی کتاب مستقل از هم است که از میان کتاب های مجموعه ٔ The Critical Idiom برگزیده شده اند. این کتاب ها به مقوله های گوناگونی می پردازند: برخی به نهضت ها و جنبش ها و مکتب های ادبی، برخی به انواع ادبی و برخی به ویژگی های سبکی و مانند این ها. استعاره از اساسی ترین وجوه زبان تخیلی، و عنصری کانونی در فرایند ارتبـاطی شمرده می شـود. همین اهمیـت کانونی، تعریف آن با زبان انتزاعی را دشوار می سازد و از این رو در این کتاب نکته ها و اندیشه های اصلی مربوط به سرشت استعاره در زمینه ٔ ادبی و اجتماعی قرار داده شده و تاریخچـه ای از تکامل این مفهوم ارائه شـده است. بررسی از دیدگاه های ارسطو شروع می شود و تا آثار زبان شناسان و انسان شناسان معاصر پیش می آید. در این کتاب دو دیدگاه مخالف اما مکمل درباره ٔ استعاره، که ناشی از دو دیدگاه متفاوت درباره ٔ رابطه ٔ زبان با جهان است، و یکی استعاره را افزوده ای بر واقعیت می داند و دیگری راهی برای تجربه ٔ واقعیت و همچنین بحث مهـم رابطه ٔ شعـر با زبان متعارف، تحلیل و بررسی می شوند. خواندن کتاب استعاره را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم این کتاب را به پژوهشگران حوزهٔ ادبیات پیشنهاد می کنیم. بخشی از کتاب استعاره «انسانْ تنها در سرزمینِ استعاره شاعر است (والاس استیونز) یونانیان کوچکترین تردیدی نداشتند که زبان از برجسته ترین ویژگیهای انسان است، تا آنجا که برای تعریف انسان از زبان استفاده می کردند. به نظر آنان انسان zoon logon echon، حیوان ناطق، است و همین توانایی به همراه توانایی تفکر (logos به هر دو معناست) انسان را از سایر جانوران متمایز می کند. ارسطو بنابراین ارسطو ظاهراً به خوبی از اساسی بودن پیشنهادش باخبر بود وقتی که فنون زبان را به دقت تمام به سه مقوله متمایز تقسیم کرد؛ منطق، فن خطابت و فن شعر: مقولاتی که، چنان که از فلسفه او برمی آید، می توان به صورت وجودهایی مجزا تلقیشان کرد زیرا، چنان که ریچارد مک کیان می گوید، «نیات گوناگون و معیارهای گوناگون جنبه های گوناگونی از زبان را برمی گزینند تا کلهای گوناگونی را از جزءهای گوناگون بسازند.» در نتیجه، معنایش این بود که زبان شعر از زبان منطق و زبان خطابت مجزاست و هدف دیگری را دنبال می کند. این تفاوت تا حدود زیادی از استعاره ناشی می شود. شعر از استعاره بسیار سود می جوید زیرا با فرایند «محاکات» (یا تقلید) سروکار بسیار دارد و ویژگیش جستجوی «تمایز» در بیان است. اما هدف منطق و خطابت به ترتیب «ایضاح» و «اقناع» است و هر چند ممکن است این دو برای ایجاد تاثیراتی خاص از استعاره سود جویند، پیش از همه با رسانه نثر و ساختارهای کلام «متعارف» سروکار می یابند. پس کاملا روشن است که در تفکر ارسطو میان کاربرد «متعارف» یا «منثور» کلمات و کاربرد «متمایز» یا «شاعرانه» آنها تفاوتی ذاتی وجود دارد. در تمامی نوشته هایش در بحث از استعاره می توان دید که استعاره را به منزله جدا شدن از شیوه های متعارف زبان می داند. ارسطو در بوطیقا (فن شعر) (فصول 21 تا 25) و ریطوریقا (فن خطابه) (کتاب سوم) بیشتر از هر جا به تفصیل به استعاره می پردازد. در تعریف کلی خود ــ «استعاره عبارت است از استعمال نام چیزی برای چیزی دیگر» ــ چهار نوع را برمی شمارد. ارسطو تحلیلش را بر اساس محتوا انجام می دهد و نه صورت، و می نویسد که این انتقال به شکلهای زیر می تواند باشد: 1. از جنس به نوع («کشتی من در اینجا ایستاده»: «ایستادن» جنس است، «لنگر انداختن» نوع). 2. از نوع به جنس («ده هزار کار بزرگ»: رقمی معین که در اینجا به جای جنسِ «بسیار» قرار گرفته است). 3. از نوع به نوع («زندگانیش را با روئینه ای بیرون کشید»، «بیرون کشیدن» به جای «قطع کردن» آمده است). 4. بر اساس تمثیل. (بوطیقا، فصل 21) روشن است که انواع 1 تا 3 ارتباطی نزدیک با هم دارند که با 4 ندارند، و ارسطو بحثی مستوفا وقف این استعاره «تناسبی» نوع آخر می کند، که به اعتقاد او «جذابترین» نوع است. اگر بتوان سه نوع اول را استعاره های «ساده» نامید، نوع چهارم را می توان مرکب خواند زیرا مستلزم استفاده از تمثیل است: «مقصود از تمثیل این است که از چهار تعبیر مفروض، نسبت تعبیر ثانی با تعبیر اول درست مانند نسبت میان تعبیر چهارم باشد با تعبیر سوم.» یعنی چهار عنصر استعاره، الف، ب، ج، د، به نحوی با هم ارتباط دارند که رابطه ب با الف مشابه رابطه د با ج باشد.»