صفحه محصول - پاورپوینت توسعه تاریخی بی حس کننده های موضعی

پاورپوینت توسعه تاریخی بی حس کننده های موضعی (pptx) 28 اسلاید

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید: 28 اسلاید

قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :

بنام خدا توسعه تاریخی بی حس کننده های موضعی : خصوصیات بی حس کنندگی کوکائین بیش از چند قرن شناخته شده است. کوکائین اثرات سمی بسیار زیادی بر قلب و سیستم عصبی مرکزی و همچنین قابلیت ایجاد اعتیاد را دارا می باشد. با توجه به اینکه کوکائین استر بنزوئیک اسید می باشد، تحقیقات جایگزینی نهایتاً سبب شناسایی بنزوکائین گردید. به دلیل خاصیت هیدروفوبی بسیار شدید کاربردهای این دارو محدود بود و تنها به صورت بی حس کننده های سطحی مصرف می شد. اولین بیحس کننده موضعی قابل تزریق پروکائین بود. یکی از محدودیت های پروکائین طول اثر کوتاه آن بود که با معرفی تتراکایین برطرف شد. توسعه تاریخی بی حس کننده های موضعی : استفاده از تتراکائین در حجم های بسیار زیاد جهت بلوک محیطی دارای اثرات سمی بسیار زیادی بود. دیگر مشکل هم پروکائین و هم تتراکائین پیوند استری ناپایدار بود. این مشکل با معرفی لیدوکائین شد. لیدوکائین قادر به ایجاد بیحسی طولانی مدت نبود ، این مشکل با معرفی بوپی واکائین برطرف شد. متاسفانه این ترکیب تاثیر زیادی بر هدایت قلبی و حتی خاصیت کشندگی داشت. این سمیت قلبی سبب معرفی داروهای جدیدتر به نام لووبوپی واکائین و روپی واکائین شد. فارماکوکینتیک : جذب سیستمیک بیحس کننده های موضعی به چندین فاکتور بستگی دارد: مقادیر مصرف محل تزریق اتصال دارو به بافت جریان موضعی خون استفاده ازمنقبض کننده های عروقی بی حس کننده های موضعی در کبد (آمیدی) و یا در پلاسما (استری) به صورت محلول در آب تبدیل شده و در ادرار دفع میشود اسیدی کردن ادرار دفع را سریع تر می کند. نوع استری بی حس کننده های موضعی به سرعت در خون و توسط بوتریل کولین استراز به متابولیت غیر فعال هیدرولیز میشود. برای مثال نیمه عمر پروکائین و کلرو پروکائین در پلاسما کمتر از یک دقیقه می باشد. فارماکودینامیک: مکانیسم اثر: بلوک کانال های سدیم وابسته به ولتاژ مهار کانال های کلسیم و پتاسیم اثر بر آدنیلات سیکلاز اثر بر NMDA اثر بر 5-HT اثر بر نوروکینین-1 از آنجایی که بی حس کننده های موضعی قادر به مسدود کردن تمام اعصاب می باشند لذا اثرات آنها محدود به از دست رفتن حس در محل ایجاد تحریک دردناک نمی باشد. با تکنیک نورواگزیال (نخاعی و اپیدورال) فلج حرکتی ممکن است منجر به فلج تنفسی و فلج عصب اتونوم منجر به افت فشار خون شود. ضعف حرکتی به دنبال مصرف بی حسی اپیدورال در طول دوره وضع حمل ممکن است توانایی بیمار وضع حمل ( برای مثال push ) را برای خروج نوزاد کاهش دهد. بلوک اتونوم ممکن است با عملکرد مثانه تداخل ایجاد نموده و سبب احتباس ادرار شود که نیازبه کاتتریزاسیون مثانه می باشد. فارماکولوژی بالینی بی حس کننده های موضعی: معمول ترین راه تجویز شامل: مصرف موضعی برای مثال مخاط بینی و لبه های زخم تزریق در انتهای اعصاب محیطی و تنه اعصاب اصلی تزریق در فضای اپیدورال و زیر عنکبوتیه موجود در طناب نخاعی ویژگیهای بلوک از نظر بالینی: در شرایط بالینی بلوک به ترتیب با انتقال سمپاتیک شروع شده و سپس اعصاب مربوط به دما، درد، لمس دقیق و در نهایت اعصاب حرکتی را درگیر میکند. جذب نورونی دارو افزایش می یابد. همچنین کنترل درد در دوره پس از جراحی بیشتر شده و نیاز به بیحسی عمومی کمتر می شود. کاهش حداکثر سطح پلاسمایی و کاهش بروز اثرات توکسیک سیستمیک نکته: هنگامی که نوراپی افرین در بی حسی نخاعی مورد استفاده قرار میگیرد علاوه بر اثر منقبض کنندگی عروق با اثر بر گیرنده پس سیناپسی آلفا-۲ در طناب نخاعی سبب ایجاد اثرات ضد دردی می شود. استفاده از کلونیدین یک داروی آگونیست آلفا ۲ به عنوان درمان کمکی و همزمان با بی حس کننده های موضعی استفاده از منقبض کننده های عروقی در قسمت هایی که عروق کولترال کمتری دارند (مانند انگشتان) باید اجتناب شود. اثر افزایش منقبض کننده های عروق ایجاد آرامبخشی، احساس سبکی در سر، اختلالات شنوایی و بینایی، بی قراری نخستین علامت مسمومیت بی حسی زبان و مزه فلزی در دهان در غلظت های بیشتر نیستاگموس و توئیچ عضلانی و به دنبال آن تشنجات تونیک کلونیک نکته: هنگامی که دوز های زیاد از بی حس کننده های موضعی مورد نیاز باشد (برای مثال برای بلوک عصب محیطی و یا در جراحی پلاستیک) پیش درمانی با بنزودیازپین های تزریقی مانند میدازولام تا حدودی اثرات پروفیلاکسی در برابر سمیت عصبی ناشی از بی حس کننده های موضعی خواهد داشت. سمیت سیستمیک سمیت سیستم عصبی مرکزی در صورت بروز تشنج: پیشگیری از هایپوکسمی و اسیدوز انتوباسیون سریع نایی برای تهویه و اکسیژن رسانی پیشگیری از آسپیراسیون ریوی انجمن بی حسی موضعی آمریکا برای کنترل تشنج داروهای بنزودیازپین را به عنوان داروی خط اول (برای مثال میدازولام 0.03 تا 0.06 میلی گرم بر کیلوگرم) توصیه میکند.