اقدام پژوهی چگونه می توانم اختلال بی اعتنایی مقابله ای را در دانش آموز کم توان ذهنی درمان کنم

چکیده
اختلال بی اعتنایی مقابله ای ،یکی از اختلالات دوران کودکی و نوجوانی می باشد،که در آن کودک مبتلا به آن رفتارهای متمردانه،ناسازگارانه یا خصمانه دربرابر منابع اقتدار نشان می دهد. دراین پژوهش سعی کردم تا اختلال بی اعتنایی مقابله ای در محدثه،دانش آموز کلاس دوم رادرمان کنم . محدثه براساس DSM-IV دارای اختلال بی اعتنایی مقابله ای می باشد. در این پژوهش ،برای درمان این اختلال از روش های درمانی،کمک گرفته شد.یکی از روش های درمانی استفاده از آموزش والدینی بارکلی است و باعث افزایش مهارت والدین درتوجه انتخابی به رفتارهای کودک،بیان دستورات صحیح و واضح و به کار گیری تمرینات انضباطی موثر،شده است.ازدیگر روش های درمان برای محدثه آموزش مهارت های اجتماعی از طریق بازی های گروهی ،پرورش استقلال،تقویت اعتماد به نفس و رفتاردرمانی فردی می باشد. بااستفاده از پرسشنامه ی علائم مرضی کودکان CSI-4 ،آزمون اندریافت کودکان CAT و مشاهدات طبیعی سعی در جمع آوری اطلاعات نمودم.روش های درمانی ذکر شده را اجرانمودم.تجزیه وتحلیل اطلاعات از طریق ترسیم جدول،نمودار نیمرخ وفرم های مربوط به تست های نام برده شده ،صورت گرفته است.بعد از اجرا،مشخص شد استفاده از روش های درمانی ،تاحدچشمگیری باعث بهبود و درمان اختلال بی اعتنایی مقابله ای در محدثه شده است.

مقدمه

دوران کودکی از مهم ترین مراحل زندگی است که در آن شخصیت فرد پایه ریزی شده و شکل می گیرد.اغلب ناساز گاری ها و اختلالات رفتاری در نوجوانی و بزرگسالی،از بی توجهی به مسائل و مشکلات عاطفی – رفتاری دوران کودکی و عدم هدایت صحیح در روند رشد و تکامل ناشی می شود.مبتنی بر پذیرش این واقعیت،اخیرا توجه فزاینده ای به پیشگیری و درمان مشکلات و اختلالات دوران کودکی معطوف شده است (کارت رایت – هاتون،2005). اختلال بی اعتنایی مقابله ای ،اختلالی تدریجی و مزمن است (بلوم کویست،1383)که تقریبا همیشه در روابط بین فردی و عملکرد تحصیلی کودک تداخل می کند.
این اختلال با عواملی چون،از کوره در رفتن ،مشاجره با بزرگسالان ، سرپیچی فعالانه از مقررات و درخواست های بزرگسالان ویا عدم همکاری با آنها،تعمد در ناراحت کردن دیگران ،سرزنش دیگران به خاطر اشتباهات و سوء رفتار خود،زود رنجی و زود ناراحت شدن از دست دیگران ،دلخوری و عصبانیت ونیز کینه توزی و انتقام جویی خود را نشان می دهد(انجمن روان پزشکی آمریکا،1381،کاپلان وسادوک،1382).
میزان شیوع اختلالات دوران کودکی بین 6تا 19 درصد برآورد شده است(ماش و بارکلی،2002).این بررسی ها عمدتا بر کودکان مبتلا به اختلالات رفتار نافرمانی مقابله ایی ، متمرکز بوده اند،چرا که این اختلال بخش وسیعی از موارد بالینی را شامل شده است(کازدین و همکاران ،1990،به نقل از کوستین و همکاران،2004). اگر چه نافرمانی کودکان مبتلا به oddمعمولا در ارتباط با بزرگسالان بروز می کند، این کودکان نسبت به همسالان خود نیز منفی گرا هستند.غالبا دیگران را مقصر نتایج رفتارشان می دانند،مخصوصا وقتی که کودکان دیگر،آنها را طرد می کنند.این کودکان اغلب دوست ورفیقی ندارند و روابط انسانی برای آنها رضایت بخش نیست.